Ana yeməyi qızdırmaq üçün mətbəxə keçdi. Mustafa isə paltarını dəyişib əlini yudu. Yemək masasının arxasına keçib pultla televizorun səsini qaldırdı. Diktorun səsi otağa yayıldı:
- Bir elanı nəzərinizə çatdırmaq istəyirik. Şəhər klinik xəstəxanasına gətirilmiş ağır xəstə üçün 3-cü mənfi qan qrupundan olan donor qanına ehtiyac var. Qan vermək istəyənlərin təcili xəstəxanaya gəlməsi xahiş olunur. Təkrar edirəm...
“Deyəsən, mənim qan qrupum da 3-cü mənfi qan qrupudur, - Mustafa düşündü. - Həkim deyirdi ki, bu, nadir qan qrupudur. Bəlkə, gedim, mən də qan verim? Xəstəxana lap yaxındadır. Xeyirxah iş görmüş olaram”. Sonra fikrindən daşındı: “Əşi, şəhərdə təkcə mənim qanım 3-cü mənfi qan qrupundan deyil ki... Birdə ki mən uşağam. Uşaqlardan qan götürmürlər”.
- Hansı Səlim? Gülnazın oğlunu deyirsən? Nə olub ki ona? Gül kimi oğlandır; tərbiyəli, qanacaqlı...
- Hə, çox tərbiyəlidir. O qədər tərbiyəlidir ki, üstünə gələn topdan da utanır. Topu görən kimi o dəqiqə kənara çəkilib deyir: “Xoş gəlmisən, ay top, buyur, keç içəri. Gözüm üstə yerin var".
Ana başını buladı:
- Oğlum, insana yalnız futbol oynamaq bacarığına görə qiymət vermək düzgün deyil. Bəlkə, onun elə cəhətləri var ki, çoxlarından üstündür?
Mustafa ikrahla üz-gözünü turşutdu:
- Kimin? Səlimin? Ay-hay!
Bir az sonra telefon zəng çaldı. Ana telefona cavab vermək üçün dəhlizə keçdi. Birdən oradan ananın həyəcanlı qışqırığı eşidildi: